دنیای من

آتنا جان

گویند قلب هرکس اندازه ی مشت اوست ....قلبت چه زیبا در دستانم  جا خوش میکند...

کوچک است اما آنقدر بزرگ که همه ی دنیای من با آن هم ترازو شده است

دستانت... کوچک اند...اما عجیب قدرتی به من میدهند...

بزرگ میشوی...اندازه ی دستان خودم...

اما من هر روز بیش از پیش محتاج همین دستهای کوچکت ...

پاهایت ...ظریف....ولی گامهایت چه بسیار محکم اند

محکم تر از گامهای من...پاهای من میلغزند...

راه می روم...می دوم....

تنها چند قدمی راه برایم روشن است 

تاریک که می شود میترسم

می ایستم...جامیمانم...

میخواهم کمی خستگی به درکنم...

سر بازمیزنم از ادامه ی راه...

تو رامیبینم وباز جان می یابم

ادامه میدهم.....

پس پا به پا بیا با من این زندگی را

که فقط با تو تا انتهایش می روم 

پابه پا بیا تا من

منی که دیگر من  نیستم

من ، تو شده ام

خود را از یاد برده ام....

و همان جمله ی معروف کارت پستال ها که مینویسند..

 فقط به تو می اندیشم....

تقدیم باعشششششششق به همدم روزهای زندگیم